CÜMLE

Sevgili yoldaşım…

Bugün çok değer verdiğim bir arkadaşım yıllar önce kendisi için hayalini kurduğumuz bir durumun gerçekliğine kavuşmuş. Bana, sen yıllar önce benim için bu konuda bir cümle söylemiştin, o duan gerçek oldu, ben aynı o tek cümlende tarif ettiğin hayaldekini yaşıyorum dedi ve hayalin gerçekliğinin resmini paylaştı…

Bir dua cümlesi söylemiştim halbuki, hayalin gerçek olmasına, içinde sanki yaşıyor o hayali gibi temenni içeren sadece bir cümlecikti duam…Unutmamış…Şimdi hayalini yaşarken, aklına yıllar önceki o bir cümlecik gelmiş…

Sevgili yoldaşım…

 Bizim de hayalimize dair yolculuğa başlarken senin tek bir cümlen olmuştu yola çıkaran hatırlar mısın?  ‘’Neden olmasın… ‘’   Tek bir cümleyle başlamıştık…’’- ‘’Neden olmasın’’

Hikayelerimizi yazmaya karar verirken de içimde yıllar önce çocukluğumda duyduğum bir cümle yine bana eşlik etmişti…Aynı arkadaşımın abisi daha biz çocukken, bir yazımı okumuş ve benim için güzel bir temenni de bulunmuştu. İçimde ilk aklıma gelen onun o temenni cümlesi oldu hikayelerimize başlarken, kulağımda sanki bugün söylüyor gibi duymuştum yıllar önceki o tek cümleyi ilk yazımızı yazmaya karar verirken…

Belki kendi bile unutmuştur ama çocuk olan benim derinlerim de saklı kalmış…

Ne zaman bir adım atmak istesek o adımla ilgili kulağımızda çok eskilerden yankılanmış bir ses duymaz mıyız?

Bir bebeğin ilk adımında kulağında yankılanan o yumuşacık tek cümle gibi…’’Hadi gel’’

Derinlerde sakladığımız bizi yollara çıkaran, kendiliğimize ait resimlerimizi tamamlattıran, kayıp parçalarımıza kavuşturan o tek cümleler ne kadar değerliler…Bize ait olduğunu bile bilmediğimiz, sahibi olduğunu unuttuğumuz ya da hiç tanışamadığımız parçalarımız için sıradan birer cümlecik onlar…Öyle çok süslenmemiş, üstünde çok derin düşünülüp saatlerce çalışılmamış birer cümle onlar…Sadece kalpten inanılarak çıkmış, samimiyet kuşanmış, sadece dilden değil gönülden de akmış basit, sıradan cümlecikler…

Kimi bugünümüzü aydınlatıyor, kimi geleceğimizi…Bizi biz olmaya daha da yaklaştırıyor…Hangi zaman da söylenirse söylensin, kulağımızda ilk günkü gibi duyuluyor vakti geldiğinde…

 Ruhsuz söylenen binlerce cümle içinden o tek samimi cümleye yapışıyor ruhumuz, onu yakalıyor, onunla yürümek istiyor…

Belki de kendimize inanmak için bize inanan birilerini arıyoruz…Bir inanmışla yola çıkmak istiyoruz…Bir inanmış arıyoruz kendimizi tamamlamak için, bize inanmış, bu senin parçan, sen busun diyecek bir yol arkadaşı…

İçimizdeki ruhumuzdaki o boşluk, kayıp parçasını hissediyor ve onu kucaklamak istiyor.

Fakat cesareti yok, kendine söyleyecek o gönül cümlesi eksik ya da yetersiz…

 O kadar az inanmışız ki kendimize, kendimizden kendimize gidecek gönül cümlelerimiz kaybolmuş, yürek cennetlerimizin sesi duyulmuyor…İnancımız azalınca engellerle dolu görmüşüz sağımızı, solumuzu, her yanımızı…

Bilebilseydik hayatta karşımıza çıkan engellerin bizi hedeflerimize yaklaştırdığını, sevgi ile karşılayabilseydik eğer, duyar mıydık yürek cennetlerimizin sesini de…

Fark etmiyor muyuz, engel diye tanımladıklarımızı sevgi ile kucaklayıp, kabullendiğimiz de nasıl da olgunlaştık…Nasıl da bizi kendimize yaklaştırdı, kayıp parçalarımızı resmimizin içindeki yerine daha fazla yakınlaştırdı…

Bebek ilk adımını, kollarından tutulmadığı için boşlukta kalmanın hissettirdiği engel olarak tanımlasaydı, yol alır mıydı?

Şimdi sevgiyle kabul mü edeceğiz hayatta karşımıza çıkanları yoksa engel diye tanımlayıp hayata mı küseceğiz…

Şimdi kulaklarımızda ilk günkü tazeliğiyle mi duyacağız o gönül cümleciklerimizi yoksa parmaklarımızla tıkayacak mıyız duymamak için…

Sevgili yoldaşım…

Her şeyden vazgeçmeye karar verdiğimiz, hiçbir adım atmak istemediğimiz zamanlarda yine o kulaklarımızdaki cümlecikler değil midir bizi rahat bırakmayan…

Kendimizle ilgili her vazgeçişte, tekrar ayağa kaldıran yankılar…

Hepimiz bu gönül cümleciklerimize sımsıkı sarılsak, bir inanmışın yankısını yoldaş eyleyebilsek keşke…

Keşke Fatih olsak, kulaklarımızda Akşemseddin’ler çağlasa her daim…

Keşke…

HİRA**